De laatste dag is een rustige dag. Er is officieel regen voorspeld en we hebben weinig behoefte om nog ver te reizen. Tsvi zorgt vandaag voro de kinderne en dat geeft ons de kans om met Nohar op stap te gaan. We gaan naar Tel Aviv, daar nog een beetje rondwandelen is het idee. Eigenlijk valt er weinig te melden over deze dag hoewel het een van de leukste en meest relaxte dag was.

We zijn de stad in gereden, hebben de auto geparkeerd en over Rothschilds boulevard gelopen. Daarna hebben we (eindelijk!) een geniale Israelische lunch gehad.. weer wat gelopen… een koekje met ijsje gehaald voor Nohar… een tijdje op het strand gezeten en gekeken naar mannen die beachvolley of voetvolley spelen…Ook heel fijn! We bespreken dat er zlefs op dat moment een raket vanuit Gaza kan komen… dat het ook vaker gebeurt… maar dat ze een IJzeren dome hebben… Waarbij de raketten al in de lucht worden neergeschoten. Dan heb je nog wel het luchtalarm. Goh, toch bizar om te denken. Daarna lopen we nog naar de prachtige buurt (|Nev Tzedek) waar we neerstrijken en Vief haar eerste wijntje drinkt. We praten over van alles, dit is vriendschap opbouwen. Als we teruglopen zien we naast de parkeerplaats nog een goede cocktailbar… Oke, nog eentje dan 🙂

Na de cocktail rijden we terug naar huis, en vallen de kaas aan. Dit is ook de avond dat we de wodka eens goed aanvallen. Lekker met citroensap, ijs en munt. Nohar vertelde ons over een documentaire die we samen met haar en Tsvi kijken… Het heeft te maken met de islamisering van Europa. Uiteraard is het eenzijdig… maar Vief en ik zijn in shock. Zijn we zo bezig met onze eigen leven leiden dat we niet kijken wat er op grotere schaal gebeurt? Zijn we zo tolerant in onze samenleving dat we niet aangeven als mensen in onze samenleving niet tolerant zijn? Het zet ons aan het denken en we gaan deze documentaire nog een keer kijken, zonder wodka. Behoorlijk teut rol ik mijn bed in… goede afsluiting zo!

Omdat we morgen nog vroeg op moeten om afscheid te nemen van de kinderen…. en daarna de auto terugbrengen en dan denken we langzaam al over de trein naar de stad. Vandaag is de file bizar en de kinderen moeten op tijd worden opgehaald dus kan Nohar ons niet wegbrengen. Het is niet dat ik uitkijk naar rondlopen met de rugzak, maar ik vind het wel leuk dat we nog wat van het OV meekrijgen (behalve de bus in Tel Aviv).