oktober 2014 – Pagina 2 – My own place on the web

Maand: oktober 2014 Page 2 of 4

Flipperdeflap knor knor miauw

By Judica Wondergem

On 18 oktober 2014

In Bali

Zachtjes wordt er op de deur gekopt, excuse me, excuse me…. Excuseer denk ik. Laat me met rust. Het is half 6 en mijn wekker gaat over een kwartier. De hele nacht heb ik liggen woelen, zo gaat het altijd als ik vroeg op moet. Gisteren om 8 uur kapot maar tot 11 uur niet kunnen slapen. Het bed is goed, de kamer is goed…. Mar er leeft iets boven mijn plafond wat af en to hard rondrent en ik durf niet te bedenken wat het is.

gisteravond nog een beetje gehangen en erachter gekomen dat de enige andere gast die we hebben gezien Nederlandse is ( wat een beetje onhandig was bij het skypen). Daarna op tijd naar bed dus maar nog lang gelezen en gewoeld.

nadat ik snel in wat kleren ben gesprongen loop ik naar buiten om te genieten van de koelte van de ochtend. Er zijn blijkbaar andere gasten want ik zie een oudere gezette vrouw huilend op een bankje zitten en huilen… Geen idee wat ze heeft maar de locals proberen haar te troosten. Alex komt ook zijn kamer uit en we gaan opo pad… Zeker 10 meter tot het strand en dan worden we met 3 anderen in een bootje gezet. Het zijn hele smalle (50 cm) boten die relatief diep zijn (70cm). Als zitting een houten plankje wat naar gelang geschoven kan worden. Niet vecht comfortabel maar wel heel erg slim bedacht.

We varen bijna een uur en zien achter ons de zon boven Bali opkomen. Steeds meer bootjes lijken zich los te maken it de kust….ik wil me niet eens voorstellen hoe het hier in het hoogseizoen moet zijn. W dobberen samen met de andere boortjes rond en opeens zien we een school dolfijnen in de verte boven komen om even lucht te happen. Ik vraag me af waarom ze elke dag rond deze tijd naar dit gebied komen….zal er veel vis zijn?

Een uur lang varen we heen en weer, soms zijn de dolfijnen dichtbij, soms ver weg. Af en toe maakt er een een rare sprong boven het water. Het lijkt wel een kat en muis spel, ze komen ergens boven, alle boten erop sf en dan zijn ze weer weg… Ik vind het wel een leuke gedachte dat ze ons hard uitlachen. Ze worden niet gevoerd, niet gevangen gehouden en het voelt dan ook goed om ze zo met ons te zien spelen.

we varen langzaam terug…. Ik heb ook nog snorkelen geboekt en we stoppen ergens waar ik het water in spring. De rest heeft niet geboekt en dus dobber ik in mijn eentje rond. Het is best mooi en ik zie een grote boxfish in kleuren die ik nog niet eerder gezien heb. Ze hebben ook koraal ‘ geplant’. Dan hebben ze een stukje in een houder op de bodem geplaatst in de hoop dat dat verder groeit. Het ziet eruit alsof iemand een bloempot lukraak heeft neergezet.

we loen een klein stukje langs het strand om te kijken wat er verder allemaal is, ik zie een heel lief hangbuikzwijntje welke gewoon gaat liggen om geaaid te worden. Zo schattig en lief. Varkentje…. Het knort en wroet tegen mijn been aan… Later als ik groot ben… Wil ik er ook een

Nadat we terugzien gekomen wordt het tijd voor boor ontbijt. In het hotel is het best duur en ook al proberen ze ons over te halen tem 15% korting gaan we toch bij de buren eten. Tijdens het ontbijt bedenken we wat we vandaag gaan doen… ERG weinig schat ik in. Alex wil nog twee caches in de buurt halen en ik wil eigenlijk eens een dag niets doen, maar ja, alleen hangen vind ik ook stom.

voordat we op pad kunnen moet ik tanken, en uiteraard blijkt de stroom uit te zijn gevallen waardoor het tankstation niet werkt. Gelukkig kun je tegen een iets hogeren prijs ,ook overal langs de weg wodka flessen met bezine kopen 😉

we spreken af uiterlijk om 14:00 terug te zijn zodat Alex het verband eraf kan halen en zijn wonden kan laten drogen. Eerst halen we de twee caches, best wel leuk zo een zoektocht, het blijkt best een uitdaging om de exacte locatie te vinden. Daarna mag ik zeggen wat we gaan doen en ik stel voor een stukje verder langs de zee even een drankje te doen en dan terug te gaan.

We vinden een leuk plekje en er komen oude vrouwtjes aan die ons van alles proberen te verkopen, ze spreken Duits, Nederlands… IK Blijf me verbazen. Uiteindelijk zwicht ik en koop een heel mooi doek, Alex neemt er drie mee. Ondertussen heb ik alweer een goede band opgebouwd met de lokale fauna. Twee schattige katjes draaien om mijn benen en snorren…. AH toe… MAG ik ze meenemen?

vandaag is overigens de dag waarin metaal en machines geëerd moeten worden. Iedereen heeft zijn brommers en auto’s gewassen en deze worden versierd en er wordenoffers gebracht. Ook een interessante manier om geluk af te dwingen.

we bestellen toch nog iets lekker te eten en rijden dan terug naar het hotel. Tijd om Alex te martelen… Alle verband gaat eraf en aan mij de vraag of ik zijn wonden wil reinigen, ik trek handschoentjes aan en hij is erg verbaasd dat ik het niet vies vind. Ach ja, het moet gebeuren. DE rest van de middag is dan tijd om te ontspannen… Zo zit ik al twee uur op een stoel en vermaak me met mijn boek, een beetje praten, kaarten spelen met een lief klein Indonesisch jongetje en het drinken vers ananas sap.

geen slechte dag. Morgen is het idee om wee heel vroeg op te staan en de koelte te gebruiken als we de binnenlanden inrijden. Dan wat dingen bezoeken, wat caches halen en via een warmwaterbron die iets minder toeristisch is weer terug. Een leuk plan dus.

Na 2 uur frustratie geef ik het op. De rest van de foto’s wil niet meewerken en zijn te zien op Facebook. Het blijft tenslotte vakantie.

Waterval en zonsondergang

By Judica Wondergem

On 17 oktober 2014

In Bali

Onderweg naar de waterval

Blik het dal in

Lekker koel dit water

Het waait bij de waterval

Wat voor fruit is dit? Lijkt mega granny smith

Heel erg hard!

En daar is de zee weer

Een korte stop

Lekker eten!

Fruitmarktje

Prachtig katje toch?

De zon zakt net niet in de zee

Dit is de bungalow, de rechter kamer is van mij

Heerlijk ruime kamer.

Dit is het uitzicht, 10 meter van het strand verwijderd

Onderweg komen we deze tegen.

Slangenvrucht?

Na een heerlijk rustige ochtend bij het hotel komt Alex terug van de ochtend en om 11 uur springen ( ok, hij klimt, ik spring) we op onze brommers. Het idee is om naar het noorden te rijden en onderweg nog ergens te stoppen voor een cache bij een waterval. We gassen flink door en binnen no time zijn we halverwege en slaan af richting de waterval. De weg naar boven is niet meer geasfalteerd en stoffig. Alex heeft moeite omdat hij maar met 1 rem kan rijden. W komen boven en laten onze brommers en zware tassen achter.

Het is een kwartiertje bergop lopen. Dit is geen toeristische waterval ( geen bus zou er kunnen komen) en we zijn blij dat het onderweg rustig is. W komen ene paar mensen tegen en boven zijn 2 locals. Vanwege zijn wonden mag Alex het water niet in, maar ik heb mijn bikini al aan en spring richting waterval” er komt een enorme wind vandaan en het water is heerlijk koel. Het voordeel is dat er nu ook eens foto’s zijn met mij erin :-)Heerlijk verfrist lopen we terug en stappen weer op onze brommers.

Het is toch wel gezellig om samen te rijden, ik rijd voorop omdat we dachten da tik h langzaamste zou rijden maar dat valt wel mee. . Na een uurtje zijn we opo bestemming en als we even stoppen zie ik een leuk lokaal eettentje. We zoeken tot we het hotel vinden waar Alex heeft gereserveerd. Hij inspecteert de kamer en als die ok blijkt neem ik die ernaast.

Wat een prachtige kamer, bijna direct op het strand, ruim, schoon en het goedkoopste tot nu toe. De reis was toch wel vermoeiend dus verder doen we rustig aan. Ik douche even kort en we vertrekken om wat te gaan een met als voornemen om op tijd terug te zijn voor de zonsondergang. Deze keer oop 1 brommer die ik bestuur…. Alex heeft toch best wat last van zijn hand.

Het eten in het eerder geziene tentje is fenomenaal lekker en absurd goedkoop. Zo hoort het ook. We kiezen een voor een de gerechten die de dame achter de toonbank dan op het bord legt… De beste maaltijd tot nu toe.

Op de terugweg moeten we ergens een winkeltje vinden voor water en wat snacks. Normaliter op elke straathoek maar hier lijken ze verborgen. We komen wel langs een klein marktje waar we even rondlopen en een super mooi katje zien. Ook zie ik een rare vrucht, slangenvrucht heet het in het Duits blijkbaar. Dan toch een winkel gevonden en snel terug voor de zonsondergang…Blijkt halverwege dat hij zijn helm is vergeten en dus rijden we weer op en neer.

Nog net op tijd komen we terug in het hotel waar de zonsondergang ook echt heel erg mooi is. Een local speelt wat op zijn gitaar en de stemming is heerlijk ontspannen. Vanavond vroeg naar bed want morgenochtend om 6 uur vertrekken we om dolfijnen te gaan kijken, iets waar ik ontzettend naar heb uitgekeken en misschien ga ik overmorgen toch nog een keer duiken :-). Wat een heerlijke vakantie!

Moonlight and stars

By Judica Wondergem

On 17 oktober 2014

In Bali

Gisteren heb ik me er wel erg makkelijk vanaf gemaakt met mijn post. Tegen de tijd dat ik hem schreef begon de ene Bintang (mocht je nog niet doorhebben, lokaal bier) al in te slaan en we (Alex, Sam &ik) zaten gezellig in het restaurant aan het strand kennis te makne en bij te kletsen. Langzaam begon het te schemeren en maakten Sam en ik ons op voor de nachtduik bij het wrak. Deze keer wel weer een wetsuit aan en ik vraag de DM nog een keer om ook een tijdje de lampen uit te doen.
We sjokken over het strand terwijl een lokal onze tank en vest brengt. Mini vrouwtjes opleeftijd die soms tot wel 2 vesten en tanks op hun hoofd dragen. En dan met slippertjes over de keien lopen, ik vind het met duikschoenen al lastig en daar kan ik niet uit glijden. Ik vrees dat zij het minst verdienen aan de duikbusiness en er het hardste voor moeten werken. Maar altijd vriendelijk en met een glimlach. RESPECT!
Terwijl het nog een beetje licht is gaan we het water in, vinnen aan, buddy check en go. Onder water is het prachtig, hoe dieper je gaat hoe meer het water alle rode kleuren eruit filtert… Maar met een lamp kun je dit wel zien. Opeens duikt de kiel van het schip weer op. Prachtig om nu de koralen in hun echte kleur te zien. Helaas zijn we niet alleen, het lijkt soms wel op een film waarin iedereen met schijnwerpers naar de boef zoekt. Ontzettend druk maar dat mag de pret niet drukken.
We onderzoeken het wrak en het lijkt nu meer op een spookhuis. Het verwrongen staal is overdag al indrukwekkend maar in de nacht krijgt het zijn duistere karakter terug. Ik vraag me af wat er nu precies gebeurd is met de ISS the liberty dat het hier, nog geen 20 meter voor de kust is gezonken.

Op een gegeven moment mogen de lampen uit, dat is waar ik het meeste naar uitkeek. Het plankton reageert op beweging door op te lichten, kortom, als je beweegt krijg je overal kleine lichtjes, het is alsof je tussen de sterren zwemt en ik kan er geen genoeg van krijgen. Het meest gave is als we kleine visjes voorbij zien zwemmen die ook oplichten. Stel je voor, alles is zwart om je heen en opeens vliegen er kleine vonkjes langs als laserstralen. Van mij mag dit eeuwig duren.
De lampen gaan weer aan en we zien dat het wrak niet meer onbewoond is. ‘ S nachts komen er enorme ‘ bumphead parrot fish’ die net zo oot zijn als ik en nemen hun intrek voor de nacht. Het is komisch, opeens zie je door de kleine ramen een vissenhoofd naar buiten steken, met hun enorme tanden ( ze knabbelen normaal aan koraal) lijken ze ons toe te lachen. Het is verbazingwekkend en meerdere keren schiet ik in de lach omdat het zo komisch is.
Helaas is Sam relatief snel door zijn lucht heen en wordt het tijd om weer naar de oppervlakte te gaan. Het laatste stuk zwemmen we weer met lichten uit en zo lang als mogelijk is blijf ik onder water. Magisch!

Na terugkeer douche ik kort en ga op zoek naar een eetmaatje. Alex blijkt al weg en dus gaan Sam en ik samen op pad. We vinden Alex die met zijn collega’s wat aan het eten is en de satan ajam gaat er vandaag ook soepel in. Na het eten ben ik uitgeput, Sam, Alex en ik gaan terug. Sam direct naar bed omdat hij morgen om 6 uur weer gaat duiken.

Ik heb Alex beloofd hem te helpen met het desinfecteren van zijn wonden. Hij ziet er enorm tegenop en met een tandenborstel tussen zijn tanden geklemd begin ik aan het karwei. Ik heb medelijden maar blijkbaar speelt er een glimlach om mijn mond… Toch ietwat sadistisch aangelegd? Hij schreeuwt het nog net niet uit, arme vent.
We gaan nog even aan het stand zitten voor wat Wifi tijd en zodat zijn wonden kunnen drogen. Veel te laat ga ik naar bed, maar morgenochtend ben ik de enige die uit kan slapen. Alex gaat vroeg naar de dokter en daarna rijden we samen ( onderweg bij een waterval nog een cache ophalen) naar Singaraja.

Nu is het dan vrijdag, niet te geloven dat ik nog geen week onderweg ben… Mijn doel voor deze reis, surfen en duiken is in ieder geval behaald. Nu wil ik graag nog het hele eiland langsde kust rond. Het voelt alsof ik weer langere tijd op reis ben en de gedachte over een week terug te gaan staat me nu nog helemaal niet aan. Sam reist en werkt alleen, heeft geen vast huis en kan zijn werk overal ter wereld doen… Ergens beneid ik hem en aan de andere kant weet ik ook dat een vaste plek hebben ook erg fijn is om naar terug te kunnen gaan. Een combinatie met reizen/ werken en een alledaags leven ergens klinkt geweldig. Oscar, hoe gaan we dat regelen? 😉

Voor nu, ik geniet nog even lekker van het uitzicht en het rustige zitten (mijn geliefde derrière zal straks op de brommer wel weer genoeg te verduren krijgen), het geluid van de golven die stuk slaan tegen de kade en een pineapple juice. Geluk zit hem in de kleine dingen 🙂

Wrak en visjes!

By Judica Wondergem

On 16 oktober 2014

In Bali

: Bootjes!

: Alex is gewond! Auw

: Goedemorgen

: Heerlijke lunch met goed uitzicht!

De wekker gaat, het is een heerlijke dag en vandaag ga ik duiken.

Ik begin met een duik naar het wrak. Het is prachtig en enorm indrukwekkend… Ht is druk onder water… Er zijn veel duikers! Het schip ligt zijn kant en er zijn stukken afgebroken… In de afgelopen 50 jaar hebben vissen en koraal hun intrek genomen.

Het is wat moeilijk soms om te achterhalen wat wat is, het geweer op dek is herkenbaar en je kunt ook deels echt in het wrak. Spannend natuurlijk mar het zonlicht maakt dat het er een stuk minder angstaanjagend uitziet.

Alex, mijn reisbuddy hier, doet aan Geo caching en bij het wrak zijn twee hints die hij nodig heeft en die ik probeer te vinden. Het blijkt even zoeken en ondertussen zwem ik met mijn gids ook deels door het wrak. Ontzettend gaaf om te zien maar helaas weer geen foto’s.

na de duik bestel ik een lekkere lunch en nestel mij met mijn boek op een stoel. Opeens een hand op mij schuur, Alex, ik draai me om en zeg hallo en zie dan pas dat hij overal bloed heeft…. Brommer ongeluk. Hij was vergeten om zijn standaard in te klappen… In Europa start een motor niet als de standaard nog uitstaat. Mijnrommer er overigens ook niet voor diegene die bezorgd zijn. Het ziet er best heftig uit ondanks dat hij al naar een arts is geweest.

We kijken of we de geochache doos nog kunnen vinden, helaas, of ik heb het verkeerd gedaan of het kopt niet… Het eerste is waarschijnlijker.

Tijd voor de tweede duik, ik hoop weer alleen met de gids te gaan maar net voor vertrek sluit nog een Australiër aan. Sam…. Nog niet zo’n ervaren duiker dus helaas snel door zijn lucht maar ik geniet van de vissen onder water, het gevoel gewichtloos te zijn en zijn grappige handgebaren. Na 40 minuten zijn we weer boven en in extase. Hij heeft een gopro camera mee maar helaas zijn de filmpjes te groot voor de site. Wellicht later nog.

nu zitten we met zijn drieën te genieten van een biertje voordat ik over een half uur nog een keer onder water ga voor een nachtdier bij het wrak. Ik kijk ernaar uit om de lampjes weer uit te doen en te kijken of het plankton oplicht.

Voor nu dus even een korte post… En morgen gaat de reis weer verder.

Bubbels en kwallen

By Judica Wondergem

On 15 oktober 2014

In Bali

: Prachtige uitzichten

: De weg is heerlijk rustig en glooit

: Overal waar ik stop stopt er een local en vraag waar ik naartoe ga

: Strand ligt vol met bootjes

: Weer zonsondergang, maar strand nu op oosten.

: Heerlijke nasi goreng met kipsatay. Echte!

: Na azijn zijn de bultjes op mijn kuit al minder (en benen worden al bruin!)

Net voor de wekker word ik wakker, daadwerkelijk een vroege ochtend maar de ontbijttafel zit al gezellig vol. De lokale dame snelt al toe om te vragen wat ik wil, standaard is vers fruit en ik bestel scrambled eggs die ontzettend lekker zijn. Nog een toast met zelfgemaakte ananas jam en het wordt tijd om te vertrekken.

Vandaag gaat de reis naar Amed, wat is aanbevolen door een Nederlandse duiker die in Candidasa een duikschool heeft. Ik ga de kustroute nemen, iets wat volgens de (sterk verouderde) reisboeken een avontuur zal worden. Overigens heb ik rondgevraagd en blijkt de weg tegenwoordig hartstikke goed begaanbaar.

de grote plaatsen staan goed aangegeven, maar als je dus via kleine dorpjes op B wegen wilt rijden is het soms even zoeken. Gelukkig is er altijd iemand om de weg te wijzen en was ik zo op de juiste weg. Het rijden was weer heerlijk, het leven speelt zich hier op straat af en als je. Langsrijdt zie je de meest banale dingen….veel meer mannen in sarong met ook een geknoopte doek op het hoofd, kippen die een haan wegjagen, een man zonder benen die over straat kruipt, een (schoon?) moeder die haar dochter op haar kop geeft, vrouwen die van alles op hun hoofd dragen, hele gezinnen op de brommer en jongelui die stoer doen en ook hangen op hun ‘ bebek’ ( betekent eend maar staat voor brommer).

na een prachtige rit met de meest geweldige uitzichten kom ik rond 11 uur aan in Amed. Ik informeer naar duiken en besluit om in de middag 1 duik te doen en daarna nog door te rijden naar Tulamben waar een schipwrak ligt waar je naar kunt duiken.

De duikers zijn niet niet terug van de ochtend dus ik kan oas om 2 uur duiken. Tot die tijd mag ik vinnen (flippers) lenen en snorkelen. Vol goede moed kleed ik me om en loop naar het strand. Dit staat vol met lokale boten, hele smalle boten met aan beide kanten eenlingen odat hij niet om kan kiepen.

In het water vind ik al snel het koraalrif en geniet van de vissen. Na een uurtje zwem ik terug naar het strand en opeens voel ik overal kleine prikjes maar ik zie niets. Ik schiet in de paniek, verlies een vin en ga staan. ( even voor de duidelijkheid, ik ben een watermens en paniek in water is mij nog nooit eerder voorgekomen). Ik denk direct aan kwallen maar zie dus niets, als ik aan wal ben blijft het prikken, overal… En dan zie ik een klein blauw draadje met bolletjes…. Dus inderdaad een draad van een kwal .

Met tranen in mijn ogen loop ik naar de duikschool ( eerst iets aandoen, anders is het ongepast) en hoop dat ze azijn hebben. Gelukkig hebben ze dat en de meest brandende plekken op kuit en in lies kan ik afspoelen. Toch blijft het prikken en ik vind nog 2 draden. Ondertussen is alle zin mij vergaan en blijf ik overal prikken voelen…

de duikgroep komt terug en het wordt weer tijd om het water in te gaan. Ik ga alleen met een andere DM (DiveMaster). We varen op een van die bootjes uit en springen het water in. Onr. Water denk ik waterplanten te zien maar als ik dichterbij komdpzie ik dat het allemaal alen zijn die ijs het zand steken. Als we dichterbij komen kruipen ze langzaam terug in hun holletje en achter ons komen ze weer omhoog. Dat heb ik nog niet eerder gezien en ik ben blij.

Het is even wennen, blijkbaar ben ik nog niet kalm want voor mijn gevoel gaat mijn lucht erg snel op. Het is een driftduik….. Eigenlijk hoef je niet te zwemmen want je drijft lang het rif. De meest geweldige vissen komen langs, sommige bekend, sommige nieuw. Zo heb ik vaker barracuda’s gezien maar niet even groot als ik. Ook vinden we onder een tafelkoraal een kleine reefshark. Schattig!

ook zie ik een pigmee zeepaardjes ( halve cm groot ongeveer!) en een hele lieve en eigenwijze baby trompetvis die op mijn hand blijft zweven. Hij is bijna doorzichtig en zo kwetsbaar. Ik was bijna vergeten hoe mooi de onderwaterwereld is en vind het dan ook jammer dat ik geen camera heb die diep meekan. Uiteindelijk duiken we 76 minuten met een Max diepte van 30m. Ik heb meer lucht over dan mijn gids… Dat voelt goed. W zijn helemaal teruggedreven naar ons eigen strand.

Na een korte douche ( weer voel ik het overal kriebelen) spring ik op mijn brommer. Tulamben is niet ver en een mede reisgenoot van gisteren heeft daar iets geboekt voor een acceptabele Prijs dus ik ga kijken of ik die plek kan vinden.

Ik rijd flink door en zie hier en daar al duik ressorts opduiken. Er is hier nooit zo goed duidelijk wat het centrum van het dorp os en zo ben ik letterlijk 6 X heen en weer gereden. Ik zag verder ook geen blanke mensen en geen backpack vibe….shit! Voor het donker wil ik van de weg af zijn en dat begint hier al om half 6 met schemering. Ik kijk nog een keer op de kaart (helpt niet) en rijd dan maar weer terug. Daar vraag ik het en men geeft aan dat ik te ver ben en dat het 2 km terug zit. Ik vind het en check in… Het dilemma is met of zonder warme douche…. Tot nu toe vond ik de hitte vervelend en aangezien ik verbrand ben kan ik me niet voorstellen datlk er vandaag opeens behoefte aan krijg.

Ik krijg kamer 0, snel loop ik langs de duikschool en morgen ga ik 2 duiken maken naar het wrak ‘ the liberty’. Wat hier voor de kust is gezonken in de tweede Wereldoorlog. IK mag zelf mijn tijd kiezen en vind om 10 uur vertrekken heerlijk klinken. Ik blijf dus 2 nachten hier, ook even fijn naelke dag weer alles inpakken.

bij het restaurant tref ik Alex, die ook geïnstalleerd is en baalt van het ontbreken van de warme douche. Hij gaat ui eten met vrienden uit Oostenrijk, of ik mee wil ( Alex en ik hebben gisteravond de meest uitgebreide gesprekken gehad over van alles en we zijn nu buddies). Ik bedankt…. Het was een volle dag en ik moet ook mijn blog nog schrijven. Dus zit ik nu in een leuk restaurantje en heb net nasi goreng met kip verorberd.

gisteravond heeft het voor het eerst in lange tijd een beetje geregend… Het eiland is aan deze kant helemaal dor en geel. Maar morgen gelukkig weer onder water!