We worden opgehaald bij ons hotel en gaan in een soort opgevoerd golfkarretje wat steeds voller wordt gestouwd naar de gele brug van het eiland. Hier wordt ons bonnetje verzilverd naar een ticket. We staan met ongeveer 80 toeristen te wachten, bijna allemaal backpackers. Het begint te regenen en iedereen kruipt onder het afdakje. Wim en ik kruipen achterin een golfkarretje waar we ook nog kunnen zitten.

Er komt een platte boot aan en deze zal ons naar de grote boot brengen… tenminste, dat is de verwachting. Met onze voeten in het water geven we de grote rugzakken die gelabeld zijn naar eindbestemming en klimmen op de boot. Na een tochtje van 10 minuten door de baai komen we aan bij de grote boot. Airconditioned (oh nee, en ik heb verder geen warme kleren mee). We vinden een plekje aan boord en als we wegvaren is de boot niet eens vol.

Na een half uur varen (en een hele interessant slechte Chinese film (naja het eerste deel)) stoppen we bij een haven. De gehele bootreis zou volgens de jongens in het hotel ongeveer 2 uur duren. Maar we liggen hier bijna 45 minuten aan wal voordat we verder gaan. Nu zit de boot tjokvol en nadat er wat heen en weer is geschoven is de plek naast me vrij en doen we wat iedereen doet…slapen J Met Wims vest aan heb ik het niet koud en als we weer land zien is het het prachtige tropische zandstrand van Gili Trawangan. De helft van de mensen verlaat de boot, Wim en ik verhuizen naar het zonnedek boven (het zonnetje komt weer een beetje door) en de boot wordt weer verder gevuld.

Na de stop bij Gili Meno komen we bij Gili air (om 2 uur… dus een boottrip van 2 uur was wat overdreven) waar wij ook de boot verlaten en heel netjes onze tassen weer krijgen. Het is het eerste echt moslim eiland en het is vandaag het Suikerfeest, ofwel de dag na de ramadan. Veel doet een beetje verlaten aan maar het gebrek aan brommers op dit eiland is een verademing. Alles is heel kleinschalig, er zijn wel elektrische scooters maar het meeste gebeurt op de fiets. Er zijn zandpaadjes als straten en de sfeer is gemoedelijk.

Na wat zoeken (en schuilen voor een regenbui) komen we aan bij ons guesthouse. Wim checkt voor warm water en we krijgen een andere kamer… en voor 15 euro is het erg ok. We huren ook direct fietsen en na een douche trekken we erop uit. We zoeken een tentje voor een late lunch en filosoferen over hoe we de rest van de vakantie in gaan vullen. Toch nog naar Lombok? Maar wat dan doen? Wim wil dan wel graag brommeren…. Oké, die zag ik niet aankomen. En duiken uiteraard. De vulkaan beklimmen gaat ons niet lukken in verband met zijn knie.

Laten we eerst maar even hier genieten. We vragen nog informatie op over duiken voor morgen… en eventueel en tec dive cursus  maar besluiten ons aan het voornemen om morgen niets te doen te houden. En terwijl het muggenuurtje is zit ik met een Bintang Radler voor ons pittoreske hutje te typen. Dit eiland heeft een sfeer die ik wel fijn vind, en een dagje snorkelen en lezen klinkt ook goed.

Voor nu hoor ik eens niet het alles overstemmende geluid van hanen maar het gezang van de minaret. Vanaf morgen zal de sfeer wel weer heel anders zijn en ik ben stiekem wel blij dat we hier niet tijdens de Ramadan zijn geweest.